1کارشناس ارشد مدیریت برنامه ریزی و آموزش محیط زیست، دانشگاه تهران، دانشکده محیط زیست
2دانشیار گروه مدیریت برنامه ریزی و آموزش محیط زیست، دانشکده محیط زیست
3دانشیار دانشکده علوم زمین، دانشگاه شهید بهشتی
چکیده
یکی از ابتداییترین اهداف مدیریت رواناب کنترل آن در مبدا میباشد. سیستم نگهدارنده زیستی ازجمله روشهای نوین مدیریت رواناب با ردپای اکولوژیکی اندک است که به علت هزینه پایین احداث و سهولت نگهداری، موفقیت آنها به ثبت رسیده است. این سیستم همچنین به عنوان یک سیستم اصلاح زیستی یکی از پیشرفته ترین و به روز ترین سیستم های کاهش آلودگی غیر نقطه ای و کنترل رواناب در زمان حاضر است. با افزایش سطوح نفوذناپذیر، در منطقه 2 رواناب سطحی پس از آلوده کردن اراضی پایین دست به واسطهی کانالها به رودخانه درکه و فرحزاد رسیده و از طریق سیل برگردان غرب وارد نهر فیروزآباد و نهایتا خود را به جنوب تهران میرساند. هدف این مطالعه توزیع فضایی این سیستم باهدف بازگردانی مجدد رواناب در جهت احیای مصنوعی و بهبود چرخه هیدرولوژی شهری در مقیاس منطقه میباشد که با بهره از روش مقایسه زوجی و تحلیل فازی انجام شده است. این مدل با استفاده از معیارهای شیب، عمق آب زیرزمینی، بزرگراه، لکهی سبز و ایستگاه آتشنشانی توسعه یافت. مقایسه زوجی در نرمافزارExpert Choice، فازی سازی معیارها براساس توابع مختلف فازی و نوع پارامتر درGIS10.3 و تعیین گرههای تجمعی رواناب در Arc Hydroصورت گرفت. نتایج نشان میدهد که بیشترین پهنههای مستعد جهت توزیع سیستم قسمتهای شرقی با کاربری مسکونی و بزرگراه با پتانسل بالای تولید رواناب و کمترین آن مربوط به مرکز و شمال منطقه با کاربری فضای سبز است. استفاده از راهبردهای چندمنظوره با یکپارچه سازی دادههای شهری سبب پایداری منابع آب برای فضای سبز و صرفه اقتصادی در درازمدت میگردد.
ابتدای صفحه